Więc lontem nazywamy proch czarny w oplocie, np. do rurki nasypany proch czarny z jakimś lepiszczem. Stopiną nazywamy mieszaninę pirotechniczną połączoną z wybranym lepiszczem umieszczoną na sznurku, który nie topi się w wysokiej temperaturze, lecz spala.
Na stopinę umieszcza się wybraną mieszaniną zleżenie od tego, co chcemy uzyskać, np.: wysoka/niska temperatura spalania, wolny/szybka prędkość spalania stopiny.
Najczęściej jako utleniacza do mieszaniny pirotechnicznej (na stopinę) używa się chloranu potasu (KClO3), a jako reduktorów siarki (S). Do podwyższenia temperatury stosuje się pyłki metali, np.: pyłek aluminium (Al.), lub magnezu (Mg).
Lepiszcze są to najczęściej kleje kauczukowe lub rzadziej polimerowe, (ponieważ mocno opóźniają prędkość spalania) służące do trwałego, (np. aby ścieżka mieszaniny pirotechnicznej się nie wykruszała) umieszczenia na sznurku, który jak już nadmieniłem musi się spalać w wysokiej temperaturze. Jako klej kauczukowy używa się najczęściej butepramu. Mieszanina z butepramem szybko wysycha, tak, więc do jakiś czas dolewa się acetonu, który rozcieńcza ów mieszaninę, na stopinę. Odmienną sprawą jest używanie krochmalu. Jest on o tyle uciążliwy, ponieważ taką mieszaninę zmieszaną z krochmalem ciężko i nierównomierne umieszcza się na sznurku. Nie ma konkretnych proporcji określających dodanie ilość lepiszcza do mieszaniny. Należy użyć go tyle, aby całość przypominała konsystencje śmietany. Kleje polimerwe nie wysychają szybko co jest ich zaletą, ale podczas spalania stopiny po prostu śmierdzi :) i mocno opóźniacza spalania. Dzięki lepiszczom większość stopin są odporne na zgięcia, wykruszenia oraz wilgoć.
Wracając do mieszanin pirotechnicznych najlepiej używać chloranu potasu (KClO3) i jako reduktora siarki, cukru czy węgla. Proporcje to około 75% utleniacza i 25% reduktora. Jeśli potrzebujemy, aby stopina podczas spalania dawała większą temperaturę to możemy dodać trochę pyłków metali takich jak np. pył aluminiowy, czy magnezowy. Wtedy proporcje nam się trochę zmienią i mogą one wynosić około 70% utleniacza, 25% reduktora i 5% wspomnianych przedtem pyłków metali. Kiedy chcemy aby nasza stopina wolniej się spalała to możemy użyć z powodzeniem np.: soli kuchennej (chlorek sodu, NaCl), wodorowęglanu sodu (soda oczyszczona, NaHCO3), węglanu sodu (uzyskać go możemy przez delikatne wyprażenie wodorowęglan sodu na patelni, Na2CO3) itp. I znów wtedy proporcje się zmienią i mogą one wynosić około: 70% utleniacza, 23% reduktora, 5% wspomnianych pyłków metali i 2% opóźniacza spalania. Bez pyłków metali wyglądałoby to tak: 73% utleniacza, 25% reduktora, 2% opóźniacza spalania. Są to przykładowe proporcje i od własnych doświadczeń/testów możemy je modyfikować z powodzeniem. Nie wspomniałem, że można używać oczywiście innych utleniaczy niż chloran potasu. Można tu zastosować azotan potasu (saletra potasowa, KNO3) itd.
Do lontów używa się prochu czarnego (75% azotanu potasu (saletra potasowa, KNO3), 15% węgla drzewnego i 5% siarki (S)). Dobry lont zależy w szczególności od jakości prochu, ale również bardzo ważny jest oplot, czyli ”rurka”, w której umieszcza się proch. Oplot może być wykonany z papieru, rurek termokurczliwych, plastiku itp. Jeślibyśmy nasypali prochu do oplotu to po przecięciu naszego lontu, proch by się wysypywał tak, więc stosuje się jak w przypadku, stopin lepiszcze. Jakich? Takich jak w stopniach, patrz wyżej. Średnicę lontu dobieramy od własnych zapotrzebowań. Do lontu również możemy użyć pyłków metali, np.: pyłek aluminium, magnezu - 5% do całości. Oplot, jeśli jest np. papierów i chcemy, aby lont był odporny, na wilgoć to możemy oplot z wierzchu przesmarować jakimś specyfikiem, który jest odporny na wodę. Opóźnić spalanie można także dodawając opóźniaczy spalania, wymienionych wyżej. Dodaje się ich tak samo około 2% do całości. Proch w oplocie należy umieścić o równomiernym sprasowaniu i ilości w każdym miejscu.
To tyle informacji dotyczących lontów oraz stopin.
Artykuł napisał:
MaLuTkI
MaLuTkI